तिर्‍हाइत

आज कामाचा कंटाळा आला होता म्हणून वेळेवर घरी निघायचं ठरवलं. कधी नाही ते अनायसे रस्त्यावर ट्रॅफिकही कमी होते. मुलीला संध्याकाळी डान्स रिहर्सलला घेऊन जायचे होते म्हणून जेवणाचा करण्याचा बेत कॅन्सल होता. पिझ्झा ऑर्डर केला की काम भागणार होतं. घरी पोहचले तसे कळले की मुलीच्या मैत्रिणीची आई दोघींना घेऊन जाणार आहे. नवर्‍याला उशीर होणार आहे. प्रायवसी!!!

घरी यायला नेहमीप्रमाणे उशीर नाही, आल्यावर स्वयंपाक करायचं टेन्शन नाही, पुन्हा कुठेतरी धडपडत बाहेर पडायची घाई नाही. पावले आपोआप संगणकाच्या दिशेने वळतात. गेले दोनचार रात्री जागून एक लेख कितीतरी महिन्यांनी कसाबसा पूर्ण केला, आज काहीही उरलेले नाही... ब्लॉग लिहावा का असा विचार मनात डोकावतो आणि मन उदास होते. गेले कितीतरी महिने ब्लॉगवर चक्करसुद्धा मारलेली नाही. या महिन्यांत काही घडले नाही असे नाही। उलट बरेच काही घडून गेले पण मनात आलेले लिहावेसे वाटलेच नाही एवढेच.

इतक्या दिवसांनी पाहिल्यावर स्वत:चाच ब्लॉग परका वाटतो.

आपल्या जगात, आपल्या माणसांत आपणच तिर्‍हाइत आहोत ही जाणीव हुरहुर लावणारी आहे. एखाद्या आवडत्या गोष्टीपासून, जागेपासून किंवा व्यक्तीपासून फारकत घेतल्यावर निर्माण होणारा दुरावा मनाला बोचतो कधीतरी. नेमकं वाईट कशाचं वाटतं? माणसं, जागा आपल्याला दुरावतात याचं? कोण जाणे..दुराव्यापेक्षाही आपल्यालाही कोणीतरी इतक्याच ओढीने मिस करत असेल का हा चुकार प्रश्न मनात डोकावतो याचं. आपल्या आठवणीनेही कोणी बेचैन होत असेल का याचं आणि आपण आपल्याच विश्वात तिर्‍हाइत होतो याचं.

आणखी काय लिहावं? मगासपासून ५ वेगवेगळे परिच्छेद लिहून पुसले. म्हणजे लिहिण्यासारखं काही नाही किंवा आहे पण उतरवायचे नाही. शब्द जसे परके झाले आहेत.

तिर्‍हाइत नजरेने मी माझ्या ब्लॉगकडे आणि माझ्या ब्लॉगने माझ्याकडे पाहण्याचा परकेपणा या विस्कळीत शब्दांनी का होईना पण संपवावा म्हणते.