म्हींग्लीश

मराठीशी माझा संबंध सुटत चाललाय का अशी भीती बऱ्याच वर्षांपासून वाटायची. काही वर्ष गल्फमधे काढली. अमेरिकेला यायला तसा उशीरच झाला पण इथे राहूनही आता काही वर्षे उलटून गेलीच आहेत. विंचवाच्या पाठीवरच्या बिऱ्हाडाप्रमाणे इथून तिथून फिरण्याने मराठीपासून दूर जाऊन बराच काळ गेलाय. घरातली गोष्ट सांगायची झाली तर मी सोडून घरात कुणीच मराठी नाही त्यामुळे इथेही मराठी चालत नाही. मराठी पुस्तकं, सिनेमा, साहित्य या सर्वांचा संबंध हळूहळू सुटत चाललाय. आमची घरगुती भाषा हिंग्लीश....मुलीशी मधे मधे मराठी बोलते म्हणून "म्हींग्लीश".

कधी कधी माझे तिचे संवाद रंगतात. तिला नवीन शब्द शिकवायला, तिच्या फिरक्या घ्यायला खूप मजा येते. अर्थात ती ही काही कमी नाही. तिलाही ही शब्दमिसळ फार आवडते.

"मॉम , गिव्ह मी सोने को चादर",

"मुझे बॅक पे सोप लाव के दे ना" वगैरे.

आजकाल माझ्या डोक्यात तिला जुने हिंदी सिनेमा, जुने फोटो, जुन्या फॅशन्स दाखवायच खूळ घुसलं आहे. काही दिवसांपूर्वी तिला "चलती का नाम गाडी" दाखवला तेव्हापासून ती किशोरकुमार भक्त झाली आहे. एक आवडला म्हणून मग हाफ टिकिट, पडोसन, मि. मिसेस ५५, CID दाखवले. काही जुन्या फॅशन्स, जुने कलाकार पाहून मीही तिच्याबरोबर माझी करमणूक करुन घेतली.

अचानक तिला जुने फोटो हवे झाले, "मम्मा, शो मी तुझ्या लहानपणके फोटो ना प्लीज."

काल आम्ही दोघी अल्बम काढून बसलो होतो. माझ्या वाढदिवसांचे, जुन्या घरातले, माझ्या आई बाबांच्या तरुणपणीचे फोटो बघता बघता ती एकदम गप्प झाली, कसल्यातरी गहन विचारांत गढून गेल्यासारखी. आमच्या म्हिंग्लीश सारखी तिच्या डोक्यात विचारांची काहीतरी गल्लत होत होती बहुतेक.

काय झाल म्हणून विचारल तसं म्हणाली,

"As a child, did you find world a very boring place? "

अस का ग म्हणतेस म्हणून विचारल तर परत म्हींग्लीशच भूत स्वार. पण तरीही अतिशय गंभीरपणे तिने मला प्रश्न केला,

"तुझ्या लहानपणी वर्ल्ड में सबकुछ ब्लॅक ऍन्ड व्हाईट होत ना. कलर्स नसलेली दुनिया बोरींगच असणार ना?"